หนูกับหอยมุก
ที่สุดของหนูตัวหนึ่ง ไม่คร่ำครึหากมีวิสัยทัศน์ยาวไกล "พวกหนูเนี่ยนะ ควรออกไปเปิดหูเปิดตาหาความรู้และประสพ
การณ์ซะบ้างนะ" ชักชวน อ้อนก็แล้ว..สุดท้ายก็ฉายเดี่ยว "แล้วกลับมาจะเล่าให้ฟัง" กล่าวอำลาท้องทุ่งถิ่นเกิดแล้วเช้า
ตรู่ก็เริ่มออกเดินทาง พ้กหนึ่งก็เห็นจอมปลวก "โอ..ภูเขา! มันคือภูเขา" หนูอุทานอย่างตื่นเต้น "เชื่อเถิดว่ายกเว้นข้าแล้ว
ยังไม่มีหนูตัวใดได้เห็นภูเขาจริงๆ นอกจากได้ยินคำบอกเล่าเท่านั้น" เริ่ม..บู่ แล้วซี หนูผู้โชคดีเดินทางต่อไปได้ไม่นานก็พบ
กับบึงน้ำกว้างใหญ๋ "ทะเล..โอนี่ทะเลอันน่ารื่นรมย์ พนันได้เลยว่ายกเว้นข้าแล้วยังไม่มีหนูตัวใดเดินทางมาถึงทะเลจริงๆ นอกจากได้ยิน
คำบอกเล่าเท่านั้น" เลาะริมบึงไปจนถึงชายฝั่งทะเล "โอ..นี่คือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่รับรองได้เลยว่านอกจากข้าแล้วยังไม่มีหนูตัว
ใดเดินทางมาถึงมหาสมุทร นอกจากได้ยินคำบอกเล่าเท่านั้น" ขณะตื่นตาตื่นใจกับชายหาดกว้างใหญ่ก็เห็นหอยมุกจำนวนมาก
นอนอ้าปากตากแดดอยู่
"ชักหิวแล้ว..ในนั้นต้องมีอาหารรสเลิศ
นอกจากข้าแล้วคงไม่มีหนูตัวใดเคยได้กินแน่"
แล้วหอยมุกก้อหุบปากลง.......ถ้ำ...คงจะร้องว่าโอ้โหถ้ำยักษ์นะเนี่ย........เวร........
...."นอกจากข้าแล้ว พวกเอ็งคงได้ยินเพียงแค่คำบอกเล่าเท่านั้น" ชะเออ..แล้วใครล่ะที่มาบอกเล่าให้พวกเอ็งฟัง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนรู้น้อยมักเข้าใจว่ารู้มากแล้ว...จนบางทีไม่สนใจที่จะรู้มากกว่านี้แล้ว
