กระต่ายกับหนู
หน้าแล้งของทุกปีล้วนมีเรื่องห่อเหี่ยวใจ ธรรมชาตินิยมรังแกมวลมนุษย์และสัตว์ปีละ 12 เดือนรวมฤดูแล้งนี่ก็ด้วย
เคยดูสารคดีสัตว์ในช่วงฤดูอย่างนี้ก็ให้หวิวๆใจ แต่ก็นั่นแหละ ชีวิตที่เป็นความจริงมักไม่งดงามเท่า สู้เรามาหลงเพลินกับ
เทพนิยาย, นิทานหวานแหววกันให้ลืมอะไรๆไปสักครู่ก็ยังดี....ก้อดีกว่านี้เขายังเอาเรบย....ปีนั้นก็เช่นกันกระต่ายหิวโซตัว
หนึ่ง ที่ว่า"ตัวหนึ่ง" เพราะว่าอิกหลายๆตัวก้อตัวคงไม่ฉลาดเท่าเจ้าตัวนี้ มันเดินซมซานหาอาหารด้วยความอ่อนล้า
แล้งอย่างนี้จำใจต้องย่องเข้ายุ้งของชาวไร่..เสี่ยงเป็นเสี่ยงกัน..ก็มีเจ้าพวก (คือหลายๆตัว) ก็หนูอีกน่ะแหละเพราะหมู่นี้ ว่าจะเล่ากันแต่เรื่องหนูๆ มีรูหนูหลายรูเบ้อเร่อเลย ที่ว่าเบ้อเร่อก็เพราะกระต่ายมันผอมเหลือเกิน รูสำเร็จรูปมุดจากนอกยุ้งเข้าในยุ้ง โอ้โฮเฮะ
กันละวา กระต่ายถูกหวยอิ่มเอมไปหนึ่งมื้อ มื้อเดียวไม่มีพอ คืนวันผ่านไปในยุ้งแสนสุขนั่นแหละ...จนอ้วนปี๋ อีตานี้รูหนู
กลับเล็กลงแฮะโลกมักเป็นเช่นนี้ เมื่อเด็กคุณแม่ตัวโต๊..โต พอเดี๋ยวนี้เล็กจนลูกๆมองไม่เห็น "หนูจ๋า หนูจ๋า..ช่องที่ฉัน
เคยเข้ามามันย้ายไปไหนกันหมดเห็นแต่รูจิ๋มๆพวกนี้" ...ก็ขำกันนิดหน่อย.." พี่ต่ายคะ..สำหรับพวกหนูนี่ก็รูเดิมๆนะ พี่จะออกไปได้ก็ต้องรอ
ให้ผอมลงซะก่อนนะ"
ก็เรื่องเดิมๆนั่นแหละ
หยั่งงี้เห็นสมควรไปหายัยหนูของเจ๊จูฯ มันสอนให้หน่อย...โอ้..ตั้งกะเด็กมา...ใจนั้นไม่เคยคิดจะเปลี่ยนไป...
ขัดแต่ว่าท้องมันดุนไขมันต้นคอไปอุดลูกกะตามิดเลย...นะขอรับ..จ่าว..นายยย
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความไม่รู้จักพอก็เป็นอีกทางของความทุกข์ยาก